De waarheid over gesloten noodgevallen
Zonder uitzondering zijn alle partijleiders doodsbang voor dokters. Behalve Leonor Beleza en Maria de Belém, 40 en 30 jaar geleden, ook allemaal opeenvolgende heersers. Achtereenvolgende premiers die de verantwoordelijken voor de portefeuille Volksgezondheid niet de gelegenheid geven de nodige maatregelen te nemen. Dat is bij deze regering ook het geval! Ik schrijf niet over staatsgeheimen of schokkende onthullingen waar niemand vanaf weet. Ik heb dit al te vaak publiekelijk gezegd met concrete voorstellen om de toegang tot en de kwaliteit van de National Health Service te verbeteren. Eigenlijk is de maatschappij in het algemeen goed op de hoogte van wat ik schrijf, ook politici en journalisten.
De strategie om geld naar de National Health Service te smijten zonder diepgaande hervormingen in de organisatie door te voeren, heeft ons hier gebracht. Wij zijn allemaal gijzelaars van een professionele klasse die de voorkeur geeft aan een sociale netwerksite, zoals een openbaar ambt, van 9.00 tot 17.00 uur, doordeweeks, wanneer er geen feestdagen zijn en er goed voor wordt betaald. Voor velen is dat waar het om draait: meer verdienen en minder uren werken. Wij werken minimaal: er zijn geen poliklinische consulten in het weekend, er worden geen onderzoeken gepland in het weekend, behalve bij spoedgevallen, geen ontslagen, geen opnames (heel weinig als er al opnames zijn). Hoe zit het met andere professionals in de gezondheidszorg? Ze werken in ploegendiensten van maandag tot maandag. Zij hebben in het weekend en op feestdagen vrij, maar het kan zijn dat dit niet gebeurt. De medische sector heeft de afgelopen jaren de grootste groei doorgemaakt, en dat is terecht! Er is sprake van een gebrek aan naleving van de regels.
En privé? In privé is er altijd en overal alles. In de particuliere sector is geen plaats voor mensen die lange weekenden, vakanties, feestdagen en vakanties alleen in de zomermaanden willen. Dit is al jaren zo en iedereen weet het. Manuel Delgado zei openlijk dat het onmogelijk was om medische diensten te verlenen, omdat ze deden wat ze wilden. We zaten in 2019 in een debat op een internationaal congres van de Orde van Verpleegkundigen. Hij weet het, hij was een ziekenhuisbestuurder en staatssecretaris van Volksgezondheid.
De angst van politici vertaalt zich in: “Als wij regels opleggen, zullen ze naar de particuliere sector vluchten”. Nee, mijn vrienden, alleen degenen die zich aan de regels houden en heel goed zijn, zullen definitief naar de particuliere sector vluchten. Ben je het zat om te moeten tolereren dat NHS-medewerkers te laat komen en weinig doen? De private sector heeft niet voor iedereen plek en laat al helemaal niet toe wat zij in de NHS doen. Tegenwoordig is het mogelijk dat een arts die voor de NHS werkt, zijn contract op een dag beëindigt en de volgende dag als tijdelijke kracht in hetzelfde ziekenhuis wordt aangenomen. En zo hebben we in 2024 alleen al 213 miljoen euro uitgegeven aan dagloners. De waarde en organisatie van de diensten is absoluut onhoudbaar. Er zijn geen teams, er zijn mensen die erheen gaan wanneer ze willen en niemand kan hen dwingen. Ze rekken de kwestie van exclusiviteit al tientallen jaren, terwijl wij nog steeds middelen delen met de private sector. Al te vaak worden roosters in de private sector nageleefd ten koste van diensten in de NHS. En vrijwel niemand, op een paar eervolle uitzonderingen na, zegt hardop dat het aantal artsen per duizend inwoners in Portugal tot de hoogste van de OESO-landen behoort en boven het OESO-gemiddelde ligt.
Iedere keer dat ik dit onderwerp aankaart, regent het beledigingen en kleingeestige haat. Dat is het resultaat van een land vol hypocrisie dat gewend is geraakt aan de kleingeestigheid van debatteren zonder eerlijk, assertief en eerlijk te zijn. Nog nooit was het zo noodzakelijk om de waarheid te vertellen. Verpleegkundigen werken op de spoedeisende hulp in diensten van 7 of 8 uur. Het 24-uursdienstenmodel voor artsen is absurd, achterhaald en duidelijk niet gevolgd. Neem bijvoorbeeld de spoedeisende hulpposten voor verloskunde. Die zijn tegenwoordig om de dag gesloten.
De meeste spoedeisende hulpafdelingen die sluiten, beschikken over een volledig verpleegkundig team, met specialisten in moeder- en verloskundige gezondheid die verantwoordelijk zijn voor ongeveer 80 tot 90% van de normale bevallingen of de zogenoemde laag-risicobevallingen. Ja, u leest het goed. Deze bevallingen worden al jaren uitgevoerd door gespecialiseerde verpleegkundigen en zo gaat het overal ter wereld.
Verloskundige spoedgevallen worden afgesloten met twee artsen ter plaatse en het volledige team van verpleegkundigen, operationele en administratieve assistenten. Dat kan toch niet, zeg jij? Ja hoor, het is die angst! Terwijl in de rest van de wereld deze twee specialisten voldoende zijn, verhoede God dat we hier in ons land ingaan tegen de Orde van Artsen die er drie voorschrijft, ook al zeggen internationale normen anders. En wat doen ze daar? Niets, terwijl de spoedeisende hulpposten uit hun voegen barsten. Het is hetzelfde principe als 24-uurs noodbanken. Iedere serieuze zorgverlener zal bevestigen dat zij in veel algemene noodsituaties deze 24 uur verdelen om 's avonds naar huis te gaan om te slapen.
Ik ben mij er terdege van bewust wat ik schrijf, en de minister van Volksgezondheid ook, ook al was zij directeur van een van de grootste ziekenhuizen van het land en had zij veel ervaring in de sector! Zij is niet degene die moed nodig heeft (en ze heeft er genoeg van), maar ze is ook geen premier. Wij zijn degenen die het nodig hebben, want zelfs het vertellen van de waarheid vergt moed.
In 2002 werd Durão Barroso verkozen met de woorden dat er met hem geen kinderen meer op de wachtlijst voor een chirurgische ingreep zouden staan. Anderen volgden met het gebruikelijke gesprek. Ik vrees dat het misschien al te laat is om de domme dingen die zijn gedaan, terug te draaien. Ik weet het niet zeker, maar dat is het enige waar ik bang voor ben.
observador
