Meneer Scorsese als president: heiligen en zondaars

Presidentsverkiezingen staan ​​voor de deur, billboards , reclameslogans, zenuwen op scherp... Er zijn veel goede manieren om het politieke leven te begrijpen, maar wat als we de tragikomedies uit het echte leven zouden omzetten in goede oefeningen in verbeelding? Wat als Marques Mendes, André Ventura en Henrique Gouveia e Melo de personages waren in een film van Martin Scorsese? Toevallig ging de documentaire Mr. Scorsese, geregisseerd door de Amerikaanse Rebecca Miller, op 17 oktober in première op Apple TV.

Politiek kan niet begrepen worden zonder de onvermijdelijkheid van het leven en onze verborgen verlangens te begrijpen. Politiek is gemakkelijk te vergelijken met een goede gangsterfilm. Je moet methodisch, koel, berekenend en rationeel zijn op de juiste momenten; maar je moet ook een warm bloed door je aderen laten stromen, in staat om toe te geven aan impulsen en waanzin. Je moet je voordoen voor het publiek, mensen ervan overtuigen dat we heiligen zijn, je moet onze ongepolijste, zondige kantjes camoufleren.

In Mr. Scorsese praten we niet alleen met en over hem. In vijf prachtig gemaakte afleveringen van 50 minuten worden we gedwongen in de afgrond te kijken waar we onszelf in storten als we ons leven leiden. Een man van bijna 83 jaar, een halve eeuw gewijd aan films, maar de waarheid is dat Scorsese niet alleen een filmmaker is, hij is een verhalenverteller, maar niet van verhalen zoals ze zouden moeten zijn of zoals ze worden wanneer het vervalste parfum van de tijd ze doordringt. Hij is eerder een verteller van verhalen zoals ze zijn, zonder verfraaiingen. Travis Bickle in Taxi Driver , Rupert Pupkin in The King of Comedy , Newland Archer in The Age of Innocence of Henry Hill in Goodfellas zijn mannen voor wie de geschiedenis de vertelling van feiten niet heeft zoeter gemaakt. Scorsese ontkent de realiteit niet. Hij ontkent niet dat we in staat zijn tot genade, maar voor wie genade niet altijd waarde of betekenis heeft.

De eveneens grote Isabella Rossellini, die in de jaren tachtig kort met Scorsese getrouwd was, beschrijft hem als volgt: "Ik zeg altijd dat Marty een heilige zondaar is, een santo peccatore ." Scorsese van zijn kant verbergt zijn fascinatie voor de personages die hij tot leven heeft gewekt niet: het zijn mannen en vrouwen wier gewelddadige instincten niet zijn verfraaid voor het morele genoegen van het publiek. Op een gegeven moment in de documentaire vertelt Martin Scorsese op humoristische wijze dat de regisseur van Star Wars , George Lucas, hem ooit vertelde dat als hij de film Alice Doesn't Live Here Anymore met een happy end zou beëindigen, hij minstens nog eens 10 miljoen dollar winst zou maken. Scorsese lacht omdat hij weet dat het leven niet zo is en, zelfs onbedoeld, geeft hij ons toch een nogal ongebruikelijke morele les – dat morele lessen misschien fantasieën zijn die alleen bestemd zijn voor heiligen die hun hele leven doen alsof er niets zondigs in hen zit.

De presidentsverkiezingen zullen niet anders zijn, en wat zou er van ons worden als de kandidaten die we voor ons hebben niet zelf " heilige zondaars" waren? Maar wat is het toch dat we zo bang voor onszelf zijn, dat we eeuwig doen alsof zonden alleen aan anderen toebehoren? Zo zal het tot januari blijven. Marques Mendes, Ventura en de Admiraal zullen elkaar van zonden beschuldigen, steeds hun eigen zonden ontkennen en investeren in wat het heiligst is in henzelf. Intussen zal ieder van hen de groepen in de samenleving die het beste bij hen passen van zonden beschuldigen, terwijl ze alle anderen die hen naar de overwinning kunnen leiden, heiligen.