Izraelski aktywista pokojowy u bram Gazy: „To, co dzieje się w Strefie, jest straszne”.

Sześć twarzy wydrukowanych na plandece obserwuje gościa obok punktu kontrolnego bezpieczeństwa flankującego wejście do kibucu Beeri, kilka kilometrów od Gazy . Jedyna kobieta wśród nich, Ofra Keidar, została pochowana w zeszłym tygodniu na cmentarzu tej społeczności, jednej z najbardziej dotkniętych przez Hamas 7 października 2023 r. Jej ciało zostało odzyskane przez izraelskie wojska w Strefie 22 czerwca, wraz z ciałami dwóch innych zakładników, którzy również zostali zabici. Pozostałych pięciu mieszkańców upamiętnionych na tej plandece, już uznanych za zmarłych, nadal powraca do Beeri: Dror Or, Sahar Baruch, Manny Godard, Ilan Weiss i Yossi Sharabi. Zamykają oni nieszczęsną listę prawie 10% z 1200 mieszkańców kibucu, którzy zostali zabici lub porwani w najgorszym ataku, jakiego doświadczył Izrael w swojej historii.

Minęło prawie 21 miesięcy od tamtej masakry i, nieświadome plotek o zawieszeniu broni krążących w ostatnich dniach, małe miasteczka graniczące z palestyńską enklawą są dalekie od powrotu do normy . Avivit John, drobna 64-letnia kobieta, jest jedną z niewielu mieszkanek, które na stałe powróciły do ​​Beeri, społeczności założonej między innymi przez jej ojca w 1947 roku, gdzie ona sama się urodziła. Szacuje, że tylko około 100 osób osiedliło się z powrotem. Inni przychodzą i odchodzą, więc tempo jest powolne w miejscu, w którym wojna jest nadal bardzo obecna, nie tylko z powodu obecności żołnierzy, ale również z powodu niezagojonych ran po palestyńskim nalocie.

Aktywność armii wokół kibucu jest stała, ogień artyleryjski co kilka minut uderza w Gazę, a siły powietrzne krążą nad nią. To jest schemat, nieustannie, wyjaśnia Avivit. „Ostatnie dwie noce były bardzo złe. Mój dom nie przestał się trząść”, dodała we wtorek, jej głos nigdy się nie zmienił. Pomimo wszystko ta kobieta, która nie okazuje strachu i nie planuje ponownie wyjeżdżać, odmawia pogrzebania swojego pacyfistycznego ducha.

W swoim przemówieniu odwołuje się do czegoś tak odległego od panującej rzeczywistości konfliktu, jak humanizm i moralność. Często bierze udział w protestach ulicznych i czuje się „nieszczęśliwa, smutna i zmartwiona” tym, przez co przechodzą mieszkańcy Gazy, a ogólnie rzecz biorąc, systematycznym lekceważeniem Palestyńczyków. Nie zamierzając nikogo osądzać, wie, że należy do tej mniejszości w Izraelu, która opisuje to, co dzieje się w Strefie, jako „straszne”. Tam, zaledwie kilka metrów dalej, liczba ofiar śmiertelnych podczas ataków wojsk okupacyjnych przekracza obecnie 56 500. Rzeczywistość, dodaje, którą większość ludzi w Izraelu ignoruje.

To, co kiedyś było supermarketem, teraz jest niczym więcej niż sklepem całodobowym, w którym przy kasie pracuje 59-letni Ran (który nie chce podać swojego nazwiska). „Dolne piętro jest nadal puste, a to, co teraz widzisz zwrócone w stronę publiczności, było kiedyś przestrzenią przeznaczoną wyłącznie na owoce i warzywa” – wyjaśnia pesymistycznie. Sąsiednie drzwi prowadzą do dużej sali kibucu, która służy jako jadalnia i jest obsługiwana, podobnie jak kuchnia, przez Beduinów, społeczność stanowiącą 20% palestyńskiej populacji Izraela . W godzinach szczytu, około 13:30, zbiera się kilkadziesiąt osób, ale to nic w porównaniu z dawnymi czasami. Wielu z nich to pracownicy, którzy przychodzą do pracy z zewnątrz i wracają do swoich domów w innych miastach po dniu pracy.

W przeciwieństwie do innych kibuców, które są bardziej zależne od rolnictwa, Beeri zbudował zróżnicowaną i intensywną działalność biznesową, która przekształciła go w ekonomiczną potęgę regionu. Wszystko jest w rękach członków społeczności, z dumą podkreśla Avivit. Główną siłą napędową, która wznowiła działalność zaledwie 10 dni po ataku, jest jedna z najważniejszych drukarni w kraju, z 75-letnią historią i około 300 pracownikami. Równocześnie inne mniejsze firmy zostały ponownie otwarte, takie jak klinika weterynaryjna, warsztat samochodowy, piekarnia i wspomniany supermarket.

Władze Izraela ogłosiły w zeszłą niedzielę, że zaczną stopniowo wycofywać pomoc mieszkaniową dla mieszkańców, którzy nadal zostali przesiedleni poza miasta zaatakowane 7 października 2023 r., kiedy to Hamas zabił 1200 osób i porwał 250, z czego 50, z których prawie wszystkie już nie żyją, pozostaje w Strefie Gazy . Rząd uważa, że ​​życie może zacząć wracać do normy w niektórych z tych miejsc i wzywa tych, którzy mogą, do powrotu.

Nie dotyczy to tych, którzy najbardziej ucierpieli z powodu brutalności ataku, takich jak Beeri. Powiedziano im, że może to nastąpić latem 2026 r., zauważa Avivit John, która uważa, że ​​„bezpieczeństwo nie zmienia się z dnia na dzień”. Jeśli chodzi o wylew nienawiści, który wybuchł w dniu ataku, uważa, że ​​rząd kierowany przez Benjamina Netanjahu wykorzystał go do dalszego zaognienia sytuacji, a nie do jej uspokojenia.

Mimo wszystko prace postępują na działce, na której powstaje pięćdziesiąt nowych domów. A na sąsiedniej działce rozpocznie się budowa kolejnych 70. „To trochę potrwa” – dodaje kobieta, osłaniając się przed słońcem dużym kapeluszem przeciwsłonecznym, gdy towarzyszy reporterowi. Dziesiątki domów nadal są spalone i uszkodzone. Z pozostałych pozostał tylko wykarczowany teren.

Niedaleko miejsca, w którym te nowe domy zaczęły zyskiwać na znaczeniu — wszystko jest w zasięgu ręki w kibucu — ożyła również szklarnia, którą Avivit otworzył z przyjacielem podczas pandemii koronawirusa, która była na skraju wyschnięcia w tygodniach po ataku. Na szczęście żołnierze, którzy osiedlili się w Beeri, podlali ją, mówi, wskazując na naprawioną dziurę obok drzwi, przez które weszli. Gdy tylko weszła, przerażony kot wybiegł. „Może przybył z Gazy i się boi” — dodaje. Słabe światło oświetla małe kaktusy i kolorowe kwiaty, które sąsiedzi kupują od Avivitu w ramach skomplikowanego procesu powrotu do normy. Ale ponieważ szkoła jest nadal zamknięta dwa lata później, tylko kilkoro dzieci, już na wakacjach, można zobaczyć biegających po obiektach.

„Świat się zmienił, gdy opuściliśmy bezpieczny pokój” – mówi Avivit John, wspominając szok z 7 października, gdy spędziła kilka godzin ukrywając się w schronie swojego domu z córką, podczas gdy dżihadyści krążyli dookoła, zabijając wszystkich. Jej korzenie były tak głębokie, że 100 dni później postanowiła osiedlić się z powrotem w tym domu. „Teraz jesteśmy w okresie zmian. Wszystko jest szalone” – dodaje, zastanawiając się, czy Beeri kiedykolwiek będzie w stanie wrócić do tego, kim była.

Na cmentarzu kibucu kilka wieńców z suszonych kwiatów, postarzałych od słońca i kurzu, pokrywa grób Ofry Keidar, ostatniej mieszkanki przywiezionej z Gazy. Kilka metrów dalej słońce świeci przez gałęzie i oświetla nagrobek Vivian Silver, znanej działaczki na rzecz pokoju, której zwęglone ciało znaleziono w jej domu w Beeri. Silver spędziła dziesięciolecia na budowaniu mostów z mieszkańcami Gazy i innymi Palestyńczykami, więzi, o której Avivit John teraz nie wie, czy kiedykolwiek uda się ją odbudować.