Silent Hill f, de terugkeer van de nachtmerrie die tot het onderbewustzijn spreekt

Silent Hill f markeert de eerste echte terugkeer van de serie in meer dan tien jaar, maar dat gebeurt niet door verankerd te blijven in de mist van het Amerikaanse stadje dat de franchise beroemd heeft gemaakt. Het nieuwe deel transporteert ons naar het Japanse platteland in de jaren 60, een tijdperk dat zweeft tussen traditie en moderniteit, bijgeloof en wetenschap, patriarchaat en het verlangen naar emancipatie. Het is vruchtbare grond, die door Ryukishi07 (een Japanse auteur van visuele horrorromans) wordt getransformeerd tot een persoonlijke en collectieve nachtmerrie, waarin terreur zich niet alleen in de landschappen nestelt, maar vooral in de psyche van de personages.

De hoofdpersoon, Shimizu Hinako, is geen doorsnee heldin: een rebelse tiener met een falende en gewelddadige vader, die de realiteit ontvlucht door eerst haar toevlucht te zoeken in haar verbeelding en vervolgens in zelfmedicatie. Het is haar onderbewustzijn dat de horror waarmee we worden geconfronteerd vormgeeft, met verontrustende wezens die intieme angsten belichamen, zoals tokofobie, of monsters die zijn samengesteld uit fragmenten van vrouwenlichamen, symbolen van een maatschappij die vrouwen beschouwde als pionnen die geofferd moesten worden. De metamorfose van haar lichaam en haar schooluniform wordt een metafoor voor wedergeboorte en transitie, in een verhaal dat zich leent voor meerdere interpretaties en nooit de absolute waarheid prijsgeeft.

De verandering van setting brengt ook een nieuwe benadering van de gameplay met zich mee. Geen pistolen of geweren: Hinako moet overleven met wat ze maar vindt, van knuppels tot geïmproviseerde zwaarden en rituele wapens uit de "andere wereld". Deze focus op melee maakt elke confrontatie visceraler, trager en methodischer, waardoor we schoten, middelen en ruimte zorgvuldig moeten evalueren. De vijanden, nooit banaal, bewegen op een verontrustende manier, waarbij ze de typische survivalhorrorconventies omzeilen: ze achtervolgen je over ladders en obstakels, bevriezen als ze worden opgemerkt en verschijnen op de minst voorspelbare plekken, wat zorgt voor constante spanning.

Wat betreft de middelen is de moeilijkheidsgraad naar boven toe gekalibreerd: het breken van wapens, meedogenloze vijanden en gedwongen ontsnappingen maken deel uit van een systeem dat geen respijt biedt. De puzzels vallen ook op door hun ontwerp, dat varieert afhankelijk van de moeilijkheidsgraad, niet in kwantiteit, maar in de diepte van de aanwijzingen, en dat nieuwe nuances krijgt bij het spelen. De "puzzeldoosverhaal"-structuur stimuleert herspeelbaarheid: ongepubliceerde documenten, alternatieve tussenfilmpjes en verhalende details duiken op bij elke speelsessie, waardoor het begrip van het verhaal wordt verrijkt en herhaling wordt omgezet in ontdekking.

De sfeer wordt ondersteund door een artistieke richting die schoonheid en horror effectief afwisselt: velden met rode bloemen veranderen in scènes van de dood, de details van de wezens schommelen tussen het groteske en het symbolische, terwijl de soundtrack, bestaande uit gierende geluiden, metaalachtige geluiden en beklemmende stiltes, elk moment versterkt. De opzettelijk afstandelijke en dissonante acteerprestaties van de cast accentueren het gevoel van vervreemding, zowel in de Japanse versie als in de Engelse nasynchronisatie.

Silent Hill f is een titel die niet iedereen wil plezieren, noch de boodschap wil vereenvoudigen. Het is een psychologische horror die toewijding vereist, die vraagt ​​om interpretatie, die de speler meeneemt in Hinako's geest en, via haar, confronteert met angsten, trauma's en onuitgesproken verlangens. Een verontrustend en gelaagd werk, dat de ware terugkeer van de saga markeert, niet door nostalgie, maar door transformatie. Net als de hoofdpersoon wordt Silent Hill f herboren uit zijn littekens en vindt het nieuw leven in een volwassen en gedurfde horrortaal.