Sezai Karakoç's 'Mona Rosa' Muazzez Akkaya overleden!

Muazzez Akkaya Giray, bij wie galblaaskanker werd vastgesteld en die enige tijd werd behandeld, is in haar huis in Istanbul overleden. De uitvaart van Muazzez Akkaya Giray is eveneens aangekondigd. Muazzez Akkaya zal worden begraven op de begraafplaats Karacaahmet na het uitvaartgebed, dat plaatsvindt op maandag 9 juni in de Fenerbahçe-moskee na het middaggebed.

Dichter Sezai Karakoç schreef Mona Rosa, een van de meest onvergetelijke liefdesgedichten uit de Turkse literatuur, voor Akkaya.

SEZAİ KARAKOÇ'S 'MONA ROSA' GEDICHT!

Mona Rosa. Zwarte rozen, witte rozen. Geyve's rozen en het witte bed. De vogel met de gebroken vleugels smeekt om genade. Oh, hij zal doordrenkt zijn met bloed vanwege jou.

Mona Rosa. Zwarte rozen, witte rozen.

Vieze jakhalzen huilen naar de maan, konijnen kijken schuchter naar de bergen. Mona Rosa, ik voel me vandaag een beetje ongemakkelijk. De regen valt in grote brokken op de grond,

Vieze jakhalzen huilen naar de maan.

Doe je raam niet open, doe de gordijnen dicht, Mona Rosa, ik zou je niet mogen zien. Eén blik van jou is genoeg om me te laten sterven. Begrijp Mona Rosa, ik ben gek.

Open uw raam en doe de gordijnen dicht.

Olijfbomen, schaduw van wilgen, ik kom ook in het zonlicht. Een verlovingsring, een deurbel. Doe me altijd aan jou denken.

Olijfbomen, schaduw van wilgen.

Lelies bloeien op de meest desolate plekken En er is trots in elke wilde bloem. De wind die achter een kaars wacht Blijft mijn lichtloze ziel schudden.

Lelies bloeien op de meest verlaten plekken.

Je handen, je handen en je vingers zijn als het pletten van een granaatappelbloem. Een vrouw is zichtbaar vanuit haar handen, alsof ze over de bodem van de zee dwaalt.

Je handen, je vingers en je tenen.

De tijd vliegt, Mona. De lichten gaan om twaalf uur uit. Slaap zodat de kraanvogels in je dromen verschijnen. Kijk niet zo vreemd naar de lucht.

De tijd gaat zo snel, Mona.

Vijgenvogels komen 's avonds en strijken neer op de vijgen in mijn tuin. Sommige zijn wit, sommige zijn geel. Oh, konden ze mij maar neerschieten in plaats van een vogel.

Vijgenvogels komen 's avonds.

Dat ik, Mona Rosa, je vind in de blikken van vijgenvogels. Dit lege zeil met leven vul. Jouw onschuldige blikken aan de waterkant.

Dat ik, Mona Rosa, jou zal vinden.

Kijk me niet met wrok aan, Rosa. Je hebt nog geen folksongs van me gehoord. Mijn liefde past niet bij elk instrument. Een kogel zingt het mooiste lied.

Kijk me niet met wrok aan, Rosa.

Geloof me nu, immigrantenmeisje, luister en aanvaard mijn bekentenis. Een koude, een blauwe, een vreemde pijn heeft me als een vlam omhuld.

Geloof mij nou maar, immigrantenmeisje.

Na de regen groeit de aar, de vruchten rijpen met geduld. Kijk me op een dag in de ogen en je zult begrijpen waarom de doden leven.

Na de regen groeit het oor.

Gouden armbanden, dat geurige vlees, moge het reageren op de veer van deze vogel. Een veer die je glimlach tot leven brengt, een veer die dag en nacht bedekt.

Gouden armbanden, die geurige huid.

Mona Rosa. Zwarte rozen, witte rozen. Geyve's rozen en het witte bed. De vogel met de gebroken vleugels smeekt om genade, oh, hij zal doordrenkt worden met bloed vanwege jou.

Mona Rosa. Zwarte rozen, witte rozen.