42 najlepsze filmy na Netfliksie, wybór WIRED (listopad 2025)

Netflix ma mnóstwo filmów do obejrzenia. Może nawet za dużo. Czasami znalezienie odpowiedniego filmu w odpowiednim momencie może wydawać się niemożliwe. Pozwól nam Ci pomóc. Poniżej znajduje się lista naszych ulubionych tytułów dostępnych obecnie w serwisie streamingowym — od dramatów, przez komedie, po thrillery.

Jeśli wolisz telewizję, zajrzyj do naszej kolekcji najlepszych seriali na Netflixie. Chcesz więcej? Sprawdź nasze listy najlepszych filmów science fiction , najlepszych filmów na Amazon Prime i najlepszych produkcji na Disney+ .

Jeśli kupisz coś za pośrednictwem linków w naszych relacjach, możemy otrzymać prowizję. To pomaga nam wspierać dziennikarstwo. Dowiedz się więcej .

Długo oczekiwana adaptacja fundamentalnego dzieła science fiction Mary Shelley autorstwa Guillermo del Toro wreszcie nadeszła – i warto było czekać. Wszyscy znacie tę historię: arogancki, opętany obsesją Victor Frankenstein (Oscar Isaac) pragnie pokonać samą śmierć, ale ożywiając swoją chimeryczną kreaturę (Jacob Elordi), sieje ziarno własnej zguby. Wizja del Toro, pełna absolutnie wystawnej scenografii i kostiumów, wzmocniona fenomenalną obsadą (zwłaszcza Charles Dance jako okrutny ojciec Victora i Mia Goth w podwójnej roli, która nadaje pokrętną perspektywę motywacjom Victora), ożywia tę historię jak nigdy dotąd. To od razu jedno z najlepszych dzieł del Toro.

Wiele małżeństw się kłóci, ale pani Twit (Margo Martindale) i pan Twit (brytyjski komik Johnny Vegas) nienawidzą się nawzajem. Wydaje się, że trzymają się razem tylko po to, by ożywić swój pokręcony park rozrywki Twitlandia. Ale kiedy ich wysiłki przyjmują katastrofalny obrót, sieroty Beesha (Maitreyi Ramakrishnan) i Bubsy (Ryan Lopez) oraz mistyczne Muggle-Wumps muszą pokonać nikczemną parę. Reżyser Phil Johnston ( Ralph Demolka w internecie ) interpretuje mroczną opowieść dla dzieci Roalda Dahla, oddalając się od oryginału (i mądrze odrzucając niektóre problematyczne elementy materiału źródłowego), ale pomimo zachowania mnóstwa wulgarnego humoru, staje się zaskakująco — jeśli nie subtelnie — polityczna pośród obrzydliwych gagów. Coś dla młodszych widzów, ale z wystarczającą ilością dowcipu, by zabawiać również starszych.

Kiedy grupa czarnoskórych przyjaciół ze studiów organizuje zjazd z okazji Juneteenth, atmosfera wydaje się nie na miejscu. Po pierwsze, spotykają się w domku w lesie, co jest nieco zbyt bliskie terytorium horroru. Taka znajomość gatunku zaczyna się opłacać, gdy odkrywają podejrzaną grę planszową w piwnicy i zaczynają grać według pokręconych zasad seryjnego mordercy — zaczynając od ustalenia, którego „najczarniejszego” członka grupy należy poświęcić. Z obsadą komediowych gwiazd, takich jak X Mayo, Jermaine Fowler i Jay Pharoah, „The Blackening ” to świadomy i inteligentnie satyryczny zwrot akcji w odniesieniu do konwencji horroru, który znakomicie gra na swoim ironicznym sloganie: „Nie wszyscy możemy umrzeć pierwsi”. Z odpowiednią dawką strachu, aby uniknąć całkowitej parodii, jest to idealny seans na Halloween.

W Ameryce, która stała się totalitarnym państwem policyjnym, skorumpowany rząd utrzymuje władzę za pomocą propagandy i kontroli komunikacji, zmuszając tych, których uważa za przestępców, do walki o wolność w śmiercionośnym teleturnieju, który zastąpił prawdziwą sprawiedliwość. Dzieje się to jednak w dystopijnej „przyszłości” 2017 roku, gdzie Ben Richards (Arnold Schwarzenegger) jest kolejną ofiarą systemu, zmuszoną do rywalizacji po tym, jak została wrobiona w serię morderstw. Wydany w 1987 roku „Uciekinier” ukazuje Arniego w jego najbardziej kiczowatej formie, rzucającego żartobliwe teksty i z rozmachem zabijającego dziwacznych bandytów. Choć traci wiele z satyry i kulturowych ostrzeżeń oryginalnej powieści Stephena Kinga, ten klasyk akcji pozostaje wciągającą rozrywką i zdecydowanie warto się na niego rzucić przed nadchodzącym remakiem w reżyserii Edgara Wrighta, który prawdopodobnie będzie wierniejszy oryginałowi.

Umieszczona w tym samym uniwersum co Kill Bok-soon , ta koreańska ekstrawagancja akcji skupia się na płatnym zabójcy Lee Han-ulu (Yim Si-wan), lepiej znanym jako Mantis, który wraca z wakacji — nawet zabójcy potrzebują przerwy — aby odkryć, że brutalny świat, w którym działa, pogrążony jest w chaosie. Tajemnicza organizacja MK ENT upadła, nie pozostawiając nikogo, kto mógłby egzekwować zasady honoru, które kiedyś rządziły tym zawodem, ale co ważniejsze, tworząc próżnię władzy do wypełnienia. Podczas gdy Mantis dąży do przejęcia kontroli i przywrócenia porządku, jego skomplikowana relacja z sojusznikiem/rywalem (/ukochanym?) Shin Jae-yi (Park Gyu-young) grozi, że wszystko stanie się tysiąc razy gorsze. Podczas gdy ma lżejszy ton niż Kill Bok-soon , opierając się bardziej na komedii niż akcji, Mantis serwuje fenomenalną choreografię walk i gorącą chemię między głównymi bohaterami, co sprawia, że ​​jest to solidny spin-off.

Słuchajcie, gnoje – Devo to coś więcej niż banda świrów w energetycznych czapkach z daszkiem . Ten przypadkowo kultowy zespół był pionierem muzyki new wave, praktycznie wynalazł koncepcję teledysku i zrobił to wszystko, siejąc panikę w kulturalnym społeczeństwie. Ten wnikliwy film, wyreżyserowany przez mistrza dokumentalizmu Chrisa Smitha, przedstawia historię zespołu, od momentu powstania w następstwie strzelaniny w Kent State w 1970 roku, aż do stania się jednym z najbardziej otwarcie politycznych zespołów rockowych w historii – mimo że ich komentarz na temat dewolucji kultury masowej często umykał uwadze słuchaczy.

W malowniczym osiedlu emerytów Coopers Chase, Czwartkowy Klub Zbrodni – były lider związkowy Ron (Pierce Brosnan), psychiatra Ibrahim (Ben Kingsley), pielęgniarka Joyce (Celia Imrie) i de facto liderka Elizabeth (Helen Mirren), emerytowana agentka MI6 – spotykają się co tydzień, aby dzielić się swoimi teoriami na temat niewyjaśnionych spraw. Wszystko to jest mroczną zabawą i grą, dopóki jeden z właścicieli Coopers Chase nie zostaje zamordowany na ich progu – tuż po sprzeciwieniu się planom przebudowy osiedla w ramach umowy na luksusową nieruchomość. Jednak gdy klub wystawia swoje niezbyt amatorskie umiejętności detektywistyczne na próbę, wszyscy stają się podejrzanymi. Oparty na serii powieści Richarda Osmana, z zabójczą obsadą brytyjskich i irlandzkich aktorów o królewskiej renomie, to kameralny kryminał, dla którego warto umrzeć.

Akcja drugiej części planowanej trylogii, której akcja rozgrywa się miesiąc po wydarzeniach z „Upiora w deszczu” , przedstawia powrót tajemniczego Sprzedawcy Leków do Wewnętrznych Komnat Pałacu Cesarskiego w Japonii w epoce Edo. Podczas gdy warunki życia niższych rangą konkubin cesarza uległy poprawie, drażliwe polityczne intrygi sprawiają, że sytuacja jest bardziej niebezpieczna niż kiedykolwiek dla wyższych sfer, w tym dla skłóconych faworytów Fuki i Botana – a to wszystko zanim pojawia się nowy, nadprzyrodzony horror. Mononoke, kolejny majstersztyk napięcia i nieziemskiego horroru, zachowuje swoją oszałamiającą oprawę wizualną, przywodzącą na myśl akwarele na pergaminie, tworząc jeden z najbardziej okazałych i efektownych wizualnie dzieł animacji, jakie kiedykolwiek zobaczysz.

Jest wiele do polecenia w Ziam , ale winda przedstawia tylko cztery słowa: Muay Thai kontra zombie. Dosłowne tłumaczenie tajskiego tytułu daje nam cztery kolejne: „Gryzące usta, kopiące stopy”. Jeśli to nie zachęci Cię do obejrzenia tego horroru akcji, poszukaj pomocy. Osadzona w już dystopijnej przyszłości, w której kryzys klimatyczny stopił czapy lodowe, były zawodowy wojownik Singh (Prin Suparat) desperacko pragnie ponownie spotkać się ze swoją dziewczyną Rin (Nuttanicha Dungwattanawanich), lekarką w swoim rodzinnym mieście Chiang Dao. Wskazówka: jedna z epidemii zombie za sprawą podejrzanej VS Corporation, a wkrótce Singh bije, kopie i rozpycha łokciami hordy wygłodniałych nieumarłych, próbując ewakuować Rin i młodego pacjenta z jej szpitala — zanim zostanie on wysadzony w powietrze, aby powstrzymać infekcję! Wyobraź sobie połączenie Ong Baka ze Świtem żywych trupów i Raidem , a do tego dodaj najstraszniejsze projekty zombie od lat, a otrzymasz Ziam , który zapewni ci tandetną, ale trzymającą w napięciu rozrywkę.

Trzyczęściowa grupa harmonijna Huntr/x jest na szczycie swojej gry. Są nie tylko najbardziej ukochaną na świecie dziewczęcą grupą, ale w swojej sekretnej roli obrońców Ziemi przed demonicznymi siłami, są gotowe na stałe zapieczętować starożytne zło. Niestety, wokalistka Rumi (Arden Cho) ukrywa coś przed koleżankami z zespołu Mirą (May Hong) i Zoey (Ji-young Yoo), a jej mroczny sekret może je rozdzielić, gdy staną twarzą w twarz ze swoimi najsilniejszymi wrogami — złym boysbandem, którego liderem jest diabelnie przystojny Jinu (Ahn Hyo-seop). Łącząc pastel-pop Jem and the Holograms , akcję zabijania potworów Buffy i wystarczająco dużo K-popowych robaków, aby Blackpink mrugnęła, Kpop Demon Hunters to idealny letni film dla dzieci i rodzin, genialnie animowana przygoda, która jest tak świeża i niezapomniana, jak jej energetyczne numery muzyczne.

W 1966 roku małżeństwo fizyków, Nora (Lucero) i Héctor (Benny Ibarra), są równorzędnymi partnerami na Uniwersytecie Meksykańskim, mimo że ich koledzy postrzegają Norę jako asystentkę laboratoryjną Héctora. Odkrywają sekret podróży w czasie, przenosząc się do roku 2025 – i zostają tu uwięzieni. Podczas gdy oboje podziwiają postępy, jakie ludzkość poczyniła w ciągu półwiecza, Nora z radością wita swoją byłą protegowaną Julię (Ofelia Medina), obecnie dziekan uniwersytetu. Jednak gdy Héctor desperacko pragnie powrotu do dawnego komfortu i prestiżu, związek pary zaczyna się rozpadać. Bardziej komedia romantyczna niż science fiction – to podróż w czasie z nutą goryczy.

Dr Nan-young Joo desperacko pragnie pójść w ślady swojej zmarłej matki astronautki i dotrzeć na Marsa. Jay to leniwy, dorywczy mężczyzna, który luźno marzy o karierze muzyka. W tym koreańskim filmie animowanym w reżyserii Han Ji-won, stają się parą kochanków, których łączy miłość do muzyki. Choć elementy science fiction tworzą spektakularne efekty wizualne, od futurystycznej, ale prawdopodobnej wizji Seulu w 2051 roku, po prawdziwie kosmiczne, niemal psychodeliczne sceny, gdy Nan-young wyrusza w kosmos, serce historii tkwi w spokojniejszych, znaczących momentach między głównymi bohaterami. Absolutnie wyborne.

Dla przyjaciół Gil Bok-soon (Jeon Do-yeon) jest odnoszącą sukcesy kierowniczką wydarzeń i oddaną samotną matką córki Jae-yeong (Kim Si-a). W rzeczywistości jest gwiazdą w MK Ent — biurze zabójców, gdzie jej niemal nadludzka zdolność przewidywania każdego kroku w krytycznej sytuacji zapewniła jej 100-procentowy wskaźnik sukcesu i legendarną reputację. Jedyny problem: rozważa przejście na emeryturę po zakończeniu kontraktu, decyzja, która naraża ją na zagrożenia zarówno ze strony niezadowolonych wrogów, jak i ambitnych współpracowników. Podczas gdy tytuł i przesłanie filmu niezbyt subtelnie przywodzą na myśl Kill Bill Quentina Tarantino, reżyser Byun Sung-hyun wynosi tę koreańską epicką akcję na zawrotne wyżyny dzięki niektórym z najbardziej imponujących walk, jakie pojawiły się na ekranie od czasu, cóż, Kill Bill .

Kazuya Takaichi (Tsuyoshi Kusanagi) jest konduktorem pociągu Hayabusa 60 shinkansen , pędzącego z Shin-Aomori do Tokio. Zupełnie zwyczajna praca – dopóki terrorysta nie ujawni bomby na pokładzie, która wybuchnie, jeśli pociąg zwolni poniżej 100 km/h. Podczas gdy władze ścigają się, by powstrzymać napastnika i uratować pasażerów, Kazuya jest zmuszony zadbać o bezpieczeństwo wszystkich w pociągu. Co to takiego? To po prostu Speed ​​w japońskim pociągu? Nie, Speed ​​to po prostu oryginał z 1975 roku , The Bullet Train, w amerykańskim autobusie – a ta współczesna wersja jest w równym stopniu remakiem i sequelem klasyka z Sonnym Chibą w roli głównej. To jednak coś więcej niż tylko rozrywkowy thriller akcji – reżyser Shinji Higuchi z przyjemnością żartuje z polityków, którzy próbują zdobyć punkty, sparaliżowanych biurokratycznym procesem reagowania na kryzys (nie dziwi to nikogo, kto widział film „Shin Godzilla” z 2016 roku, który Higuchi współreżyserował z Hideakim Anno). „Bullet Train Explosion” to dynamiczna, dosłownie wybuchowa akcja z satyrycznym zacięciem. (Przepraszam).

Ta przepięknie animowana interpretacja koncepcji wyimaginowanych przyjaciół to kapryśna baśń pełna oszałamiających efektów wizualnych i śmiałych pomysłów. Adaptacja książki A.F. Harrolda, „ The Imaginary” , opowiada historię młodej Amandy i jej najlepszego przyjaciela Rudgera – stworzonego przez jej własny umysł – którzy przeżywają niezliczone przygody. Jednak wraz z wiekiem Amandy, Rudger staje w obliczu losu wszystkich wyimaginowanych: znika, gdy ludzie o nim zapominają. Najnowszy film reżysera Yoshiyukiego Momose ( „Mary and the Witch's Flower ”) i studia Ponoc – duchowego następcy potężnego studia Ghibli – to zachwycająca pieśń na cześć potęgi wyobraźni i przyjaźni.

Gdy gospodarka życia pozagrobowego straszy żywych, śmierć staje się dosłownie kapitalistycznym piekłem. W filmie „Stowarzyszenie Umarłych Talentów ” walczą ze sobą „duchmistrzynie” Catherine (Sandrine Pinna) i jej była protegowana Jessica (Eleven Yao) o sławę i prestiż w zaświatach, wymyślając nowe sposoby straszenia śmiertelników. Debiutantka znana jedynie jako Rookie (Gingle Wang) walczy o to, by zaistnieć w świecie straszenia – i ryzykuje całkowite zniknięcie, jeśli nie uda jej się zdobyć tronu nieumarłych. Ta tajwańska komedia grozy, wyśmiewająca wszystko, od reality show po kulturę hulanki, bije „Sok z żuka” na głowę.

Weekendowy wypad do luksusowego domu wakacyjnego dla Amandy i Claya oraz ich dzieci, Archiego i Rose, przybiera złowieszczy obrót w następstwie niewytłumaczalnej awarii prądu. Kiedy właściciel domu, George, i jego córka Ruth wracają wcześniej, podejrzenia narastają – ale rosnące stado jeleni czyhające przed domem, psujące się pojazdy i rozproszone doniesienia o atakach w całych Stanach Zjednoczonych zmuszają dwie rodziny do polegania na sobie w obliczu tego, co może oznaczać koniec świata. Adaptacja powieści o tym samym tytule autorstwa Rumaana Alama, z gwiazdorską obsadą, w której znaleźli się Julia Roberts, Mahershala Ali, Ethan Hawke, Myha'la i Kevin Bacon, zachwyca utrzymywaniem widzów w niepewności równie silnej jak bohaterowie, niewiele wyjaśniając i pozostawiając pytania, nad którymi będziesz rozmyślać przez wiele dni.

Ten radosnie rozrywkowy film o gigantycznych potworach porzuca rozwalanie Tokio lub Nowego Jorku na rzecz ojczystej Norwegii reżysera Roara Uthauga ( Tomb Raider z 2018 roku), z tytanicznym trollem zmierzającym w kierunku Oslo po tym, jak został obudzony przez operację wiertniczą. Chociaż fabuła i postacie będą znajome każdemu fanowi kina kaiju, uderzające nordyckie efekty wizualne i zdolność tytułowego zagrożenia do wtapiania się w krajobraz pozwalają na kilka imponująco oryginalnych zwrotów akcji. Chociaż Troll mógłby łatwo popaść w niemal parodię, Uthaug unika samozadowolenia i zamiast tego dostarcza, a wraz z kontynuacją, która pojawi się pod koniec 2025 roku, teraz jest idealny moment, aby ponownie przyjrzeć się jednemu z najświeższych ujęć gatunku od lat.

Nieczęsto można znaleźć wiele klasycznych filmów na Netflixie — algorytm musi być karmiony przez natłok nowości — więc dostępność genialnego filmu o dorastaniu Alfonso Cuaróna z 2001 roku to prawdziwa rozkosz. Akcja filmu rozgrywa się w Meksyku w 1999 roku. I Twoja matka też („I twoja matka też”) opowiada historię bogatego chłopaka Tenocha (Diego Luna) i jego przyjaciela z klasy robotniczej Julio (Gael García Bernal) podczas podróży samochodem z Luisą (Maribel Verdú), żoną kuzyna Tenocha. To podróż, w której młodzi mężczyźni — tak naprawdę wciąż chłopcy — rywalizują o uwagę pięknej starszej kobiety, wikłając się w kłamstwa i próbując przetrwać dzięki niezasłużonej pewności siebie, jednocześnie twierdząc, że zmierzają na idealną plażę, którą sami wymyślili. A dlaczego o wiele dojrzalsza i doświadczona Luisa w ogóle miałaby się z nimi zgodzić? Spakujcie chusteczki. Chociaż film wzbudził kontrowersje ze względu na szczere przedstawienie tematu seksu i narkotyków (nie jest to film na rodzinne seanse), pozostaje arcydziełem; hałaśliwą, a zarazem autentyczną analizą młodych przyjaźni i kruchej męskości.

Przejmujący thriller Bonga Joon-ho z 2019 roku to pierwszy film nieanglojęzyczny, który zdobył Oscara dla najlepszego filmu, i nie ma wątpliwości, dlaczego. Jego ponura eksploracja nierówności ekonomicznych i potępienie kapitalistycznego nadmiaru skupia się na południowokoreańskiej akcji, ale znajduje oddźwięk wśród widzów na całym świecie. „Parasite” śledzi losy rodziny Kimów, którzy wplątują się w życie zamożnych Parków, udając służbę domową, by wieść życie w luksusie, zanim ich oszustwo wymknie się spod kontroli. W pewnym sensie jest to również mroczny komediowy żart, kpiący z nieświadomości bogaczy, zarówno wobec własnych przywilejów, jak i desperacji biednych. Film jest znakomicie nakręcony i ma mistrzowskie tempo, a Bong zręcznie zwiększa napięcie w każdej scenie, aż wszystko zbliża się do pozornie nieuniknionego finału – a mimo to udaje mu się przekręcić i podważyć oczekiwania publiczności. To spektakularne dzieło filmowe, które zasługuje na rozgłos, a ta analiza klas i nierówności wydaje się bardziej aktualna niż kiedykolwiek.

Czy film, którego akcja rozgrywa się w Boże Narodzenie, sam w sobie jest filmem świątecznym? Ta debata toczy się wokół „Szklanej pułapki ” od dekad. Teraz „Carry-On” zadaje to samo pytanie. Ten zwinny thriller w reżyserii Jaume Collet-Serry, reżysera „Dom woskowych figur” i „Czarnego Adama” , przedstawia agenta TSA Ethana Kopeka (Taron Egerton), który w wigilijny wieczór zostaje szantażowany przez najemnika znanego jedynie jako Podróżnik (Jason Bateman), by przepuścić przez kontrolę bezpieczeństwa śmiercionośną paczkę. Rozpoczyna się śmiertelna gra w kotka i myszkę, gdy Ethan próbuje powstrzymać Podróżnika – a na szali leży życie dziewczyny Ethana, Nory (Sofia Carson). Film jest miejscami tandetny i kiczowaty, ale ta retrospekcja nie może nie bawić.

Zapłodnienie in vitro może wydawać się dziś stosunkowo prozaicznym zabiegiem medycznym, który przyniósł nadzieję i rodzinę niezliczonym osobom walczącym o poczęcie, ale kiedy procedura została opracowana przez trójkę brytyjskich naukowców i lekarzy w latach 60. i 70., była niezwykle kontrowersyjna. To daje mocny materiał na tę dramatyzację, śledzącą pracę pielęgniarki i embriologa Jean Purdy (Thomasin McKenzie), naukowca Roberta Edwardsa (James Norton) i chirurga Patricka Steptoe (Bill Nighy), nawet gdy są demonizowani przez opinię publiczną, brytyjski rząd, a nawet – być może zwłaszcza – Kościół. McKenzie w szczególności jest genialna jako Purdy, rozdarta własnym konfliktem wiary związanym z zaangażowaniem w zmieniającą życie pracę, która obejmowała również zapewnianie bezpiecznej aborcji kobietom, które jej potrzebowały, i zmagającą się z ostracyzmem, z jakim spotyka się ze strony rodziny i społeczności. Mocny i prowokujący dramat, nawet teraz.

Seryjny morderca zostaje obsadzony w roli kawalera w teleturnieju randkowym, co pozwala mu oceniać swoją kolejną potencjalną ofiarę na oczach widzów oglądających go w domu. Byłoby to pokręcone ustawienie dla filmu slasher — ale to, co przeraża w Woman of the Hour , to to, że jest oparta na prawdziwej sprawie Rodneya Alcali, który był uczestnikiem The Dating Game w 1978 roku, będąc w trakcie serii morderstw. Ta dramatyzacja nie koncentruje się jednak na zabójcy. W swoim reżyserskim debiucie Anna Kendrick skupia się zamiast tego na Sheryl (grana przez Kendrick, oparta na prawdziwej Cheryl Bradshaw), tej, która miała pecha, aby zostać sparowaną z Alcalą (Daniel Zovatto), i kobietach, które zgłosiły lub podejrzewały zabójcę, tylko po to, by zostać rutynowo zignorowanymi przez władze. Napięty thriller, który jasno pokazuje, że prawdziwy horror leży w tym, jak łatwo Acala tak długo unikał uwagi.

Will Ferrell prawdopodobnie nie potrzebuje przedstawienia, ale jako były główny scenarzysta Saturday Night Live , Harper Steele jest bardziej przyzwyczajona do życia za kamerą. Dołączając do popularnego programu w tym samym tygodniu w 1995 roku, para nawiązała wieloletnią przyjaźń — więc kiedy Harper napisała do Ferrell, aby powiedzieć jej, że przechodzi tranzycję i żyje jako kobieta, była to duża zmiana dla nich obojga. Stanowiło to również podstawę tego pięknego, rozgrzewającego serce i często zabawnego dokumentu o podróży samochodem, śledzącego duet podczas ich podróży przez USA starym Jeepem Grand Wagoneer, odnawiania kontaktu i uczenia się, jak wygląda teraz ich przyjaźń. Czasami oglądanie jest niezręczne — niektóre pytania Ferrella zacierają granicę między sprośnością a po prostu niegrzecznością — ale jest to surowa i autentyczna podróż dla nich obojga. Poza osobistymi akcentami, Will & Harper to aktualny pogląd na to, jak Ameryka wygląda obecnie dla osoby transpłciowej, co czyni go prawdopodobnie jednym z najważniejszych dokumentów wyprodukowanych przez Netflix.

Gdy ich ojciec zbliża się do końca życia, siostry Rachel (Natasha Lyonne), Katie (Carrie Coon) i Christina (Elizabeth Olsen) są zmuszone do ponownego połączenia się w oczekiwaniu na nieuniknione. Ponure rzeczy, ale także podstawa mistrzowskich występów głównego tria, gdzie Rachel przez miesiące brała na siebie większość opieki, Katie rzucała władcze żądania, mimo że unikała sytuacji, a Christina w stylu new age próbowała zachować pokój — mimo że sama była u kresu sił. To prawie jak zamknięty pokój, mieszkanie więziło kobiety, zmuszając je do pogodzenia się nie tylko ze śmiercią ojca, ale także z ich własnymi relacjami, podczas gdy Vincent (Jay O. Sanders) prześladował je jeszcze przed swoim odejściem. Śmierć może wisieć nad dramatem reżysera Azazela Jacobsa, ale jego trzy córki ostatecznie okazują się dziwnie afirmujące życie.

Kiedy Seita i jego młodsza siostra Setsuko zostają sierotami w wyniku bombardowania Kobe w ostatnich dniach II wojny światowej, rodzeństwo zostaje zmuszone do straszliwych warunków, aby przetrwać. Utknięci między przemocą ze strony dalszej rodziny a czystą desperacją przeszukiwania ruin zniszczonego rodzinnego miasta, prowadzą ponure życie — a także podstawę jednego z najlepszych dzieł Studia Ghibli. Wyreżyserowany przez Isao Takahatę i oparty na opowiadaniu Akiyuki Nosaki, Grób Świetlików jest bezkompromisowo wstrząsający w swojej eksploracji tego, jak wojna i nacjonalizm niszczą najsłabszych, a jednocześnie przeplatany momentami niezachwianej miłości, gdy Seita próbuje chronić niewinność Setsuko. Ten palący dramat wojenny jest otrzeźwiający, ale obowiązkowy do obejrzenia, film, który w pełni zasłużył na miejsce w czołówce najlepszych filmów Studia Ghibli .

Kiedy skorumpowani policjanci zepchnęli z drogi byłego żołnierza piechoty morskiej Terry'ego Richmonda (Aaron Pierre) za jazdę na rowerze, mimo że był czarny, zajęli również pieniądze, które planował przeznaczyć na kaucję za kuzyna. Pomimo niesprawiedliwości, Terry próbuje postępować zgodnie z zasadami, ale odkrywa, że ​​prawie każdy aspekt systemu prawnego działa przeciwko niemu. Zniecierpliwiony i napędzany niezwykle uzasadnionym gniewem, zabiera się za wyrywanie zgnilizny z małego miasteczka, wspomagany jedynie przez urzędniczkę sądową Summer (AnnaSophia Robb). Scenarzysta i reżyser Jeremy Saulnier mógł zrobić z Rebel Ridge po prostu współczesną Pierwszą Krew , ale chociaż jest wiele brutalnych, łamiących kości scen walki, to film jest sprawiedliwie gniewny i ukazuje utrwalone wady amerykańskiego systemu prawnego, co nadaje mu pazura — a jednocześnie umacnia pozycję Pierre'a jako gwiazdy akcji, którą warto oglądać.

Ten tak poważny, że aż absurdalny francuski film o stworzeniach przedstawia Bérénice Bejo w roli specjalistki od spraw morskich, Sophii Assalas, która poluje na rekina mako, który nie tylko spontanicznie zmutował, by przetrwać w słodkowodnej Sekwanie, ale także ma urodzić stado małych rekinów ludojadów. A co gorsza? W Paryżu wkrótce odbędzie się triatlon, a część pływacka ma zamienić się w bufet „jesz, ile chcesz”! Słuchajcie, nie wszystko na tej liście musi być sztuką – czasami wystarczy zobaczyć zmutowanego rekina pożerającego ludzi, podczas gdy coraz bardziej zdesperowani ludzie zaczynają wysadzać rzeczy w powietrze. Wciśnijcie Play, wyłączcie mózg i cieszcie się.

Pomimo obecności tytułowego kaiju, „Godzilla Minus One” to film zakorzeniony w człowieczeństwie bohaterów, dezertera-pilota kamikaze Koichiego Shikishimy (Ryunosuke Kamiki) i Noriko Ōishi (Minami Hamabe), ocalałej z bombardowań Tokio. Zostają parą wychowującą osieroconego niemowlęcia, a ich próby zbudowania nowego życia stają się chaotyczne, gdy napromieniowany gad atakuje miasto, które właśnie zaczyna się odradzać. Reżyser Takashi Yamazaki, który wcielił się w postać najpotężniejszego japońskiego kaiju, przyniósł „Królowi Potworów” pierwszego w historii Oscara, zdobywając statuetkę za najlepsze efekty wizualne na gali rozdania Oscarów w 2024 roku. Film ten wykracza jednak poza zwykłe widowisko – to przejmująca analiza życia po wojnie i tego, jak naród zmaga się z byciem po przegranej stronie.

Suzume Iwato (głosu użyczyła Nanoka Hara po japońsku, a Nichole Sakura po angielsku) mieszka z ciotką na południowej wyspie Japonii, po stracie matki w trzęsieniu ziemi w Tōhoku w 2011 roku. Kiedy przystojny młody nieznajomy o imieniu Souta (Hokuto Matsumura, Josh Keaton) pyta ją o drogę do okolicznych ruin, podąża za nim z ciekawości, ale narusza żywy zwornik, przypadkowo uwalniając starożytną moc, która grozi zniszczeniem całego kraju. Wciągnięci w świat Souty, para ściga zwornik, tym razem w postaci kota, po całej Japonii, desperacko próbując ponownie zapieczętować niszczycielską istotę – zadanie, które byłoby łatwiejsze, gdyby Souta nie zamienił się w drewniane krzesełko dla dzieci. Najnowszy film Makoto Shinkai ( Twoje imię, pogoda z Tobą ), Suzume , to zapierający dech w piersiach, animowany przykład realizmu magicznego z nutą surrealizmu. Oprócz widowiskowości jest to także wzruszająca opowieść o wspólnocie i człowieczeństwie. Każdy przystanek na drodze tej niezwykłej pary to migawka przedstawiająca ludzi i rodziny jednoczące się w obliczu tragedii.

W reżyserii George'a C. Wolfe'a ( Ma Rainey's Black Bottom ) ten film biograficzny zgłębia życie działacza na rzecz praw obywatelskich Bayarda Rustina. Choć Rustin był prawdopodobnie najbardziej znany jako jeden z głównych organizatorów Marszu na Waszyngton z 1963 roku, był również otwarcie i bezkompromisowo homoseksualny w czasach, gdy było to niezwykle rzadkie – a film nie unika tematu, jak to zrażało wielu ludzi, z którymi współpracował, a jego orientacja seksualna była często postrzegana jako zagrożenie dla ruchu. Bardzo potrzebne spojrzenie na niedocenianą, ale kluczową postać Ruchu Praw Obywatelskich, podkreślone przez kluczową rolę spektakularnie dopracowanego Colmana Domingo w roli samego Rustina.

Uciekając z ogarniętego wojną Sudanu Południowego, Bol (Ṣọpẹ́ Dìrísù) i Rial (Wunmi Mosaku) mieszkają teraz w zrujnowanym domu na obrzeżach Londynu, nękani przez sąsiadów, mimo że próbują się wpasować. Parę prześladują również wspomnienia życia, które porzucili – zarówno w przenośni, jak i (być może) dosłownie, z wizjami ich zmarłej córki Nyagak, która nie przeżyła podróży, pojawiającymi się i znikającymi w ścianach ich ponurego nowego domu. Prawdziwym horrorem His House nie są jednak dziwne wizje, nawiedzony dom ani potencjalne duchy – to ponurość życia, do którego Bol i Rial są zmuszeni, wrogość i dehumanizacja brytyjskiego procesu azylowego, rasizm zarówno jawny, jak i przypadkowy, a wszystko to w połączeniu z ogromnym poczuciem straty, które ze sobą niosą. Łącząc makabrę z codziennością, reżyser Remi Weekes stworzył pełen napięcia, wymagający film, który będzie prześladował widzów równie mocno, jak jego bohaterów.

Skupiony na tytułowym berlińskim klubie nocnym , ten dokument zgłębia życie osób LGBTQ+ w latach międzywojennych, od hucznych lat 20., przez powstanie nazistów, aż po koszmar II wojny światowej. Z mieszanką archiwalnych materiałów filmowych, rekonstrukcji i relacji z pierwszej ręki, reżyser Benjamin Cantu maluje obraz radosnej dekadencji, Eldorado jako niemal uświęconej ziemi, gdzie artyści i bywalcy eksperymentowali z ekspresją płciową i mogli otwarcie manifestować swoją seksualność. To oda do tego, co zostało utracone, ale z uwzględnieniem dziwacznych sprzeczności epoki, w której otwarcie homoseksualni bywalcy klubów nosili własne nazistowskie mundury z biegiem lat. Wszystko, czego nienawidzą naziści , miejscami wywołuje emocje, ale serwuje ważny fragment historii queer, o którym wielu może nie mieć pojęcia.

Handlarz narkotyków Fontaine (John Boyega) został zastrzelony wczoraj w nocy. Dlaczego więc obudził się w łóżku, jakby nic się nie stało? To egzystencjalne pytanie prowadzi Fontaine'a i dwóch nieoczekiwanych sojuszników – prostytutkę Yo-Yo (Teyonah Parris) i alfonsa Slick Charlesa (Jamie Foxx) – do odkrycia ogromnego spisku skupionego wokół miasteczka The Glen, zamieszkanego głównie przez czarnoskórych, gdzie mieszkańcy są udobruchani hipnotycznym rapem, ogłupiani smażonym kurczakiem z narkotykami i sokiem winogronowym, a w kościele nakłaniani do posłuszeństwa. Ale kto używa tego miasteczka jak szalki Petriego i dlaczego pod ziemią znajduje się laboratorium klonowania? Ta zabójczo ostra satyra autorstwa scenarzysty i debiutującego reżysera Juela Taylora mistrzowsko łączy gatunki, od wykorzystania motywów wizualnych i przestarzałych klisz kina blaxploitation z lat 70., po częste wkraczanie na terytorium science fiction i komedii, która rozbawi do łez. Jednak to znakomite występy głównych aktorów sprawiają, że jest to film godny obejrzenia.

Zmiennokształtna Nimona może stać się kimkolwiek zechce – dar, który sprawia, że ​​ludzie się jej boją i odrzucają. Jeśli społeczeństwo będzie traktować ją jak złoczyńcę, będzie nim, więc postanawia zostać pomocnicą znienawidzonego Czarnego Rycerza, Ballistera Czarnego Serca. Niestety dla aspirującego zmory, Czarne Serce nie jest do końca potworem, za jakiego się podaje, i zamiast tego stara się powstrzymać mordercze zapędy Nimony, starając się oczyścić swoje imię z winy, której nie popełnił – i przy okazji stawić czoła staremu przyjacielowi Ambrosiusowi Goldenloinowi. Adaptacja przełomowej powieści graficznej N.D. Stevensona, „Nimona” to coś więcej niż kolejna fantastyczna opowieść – to opowieść o outsiderach i wygnańcach, ludziach próbujących postępować właściwie, nawet gdy odrzuca ich społeczność, oraz o radości z odnalezienia po drodze własnej małej bandy. Po prawie dekadzie drogi na ekrany, ten olśniewająco animowany film natychmiast stał się klasyką.

W świecie spustoszonym przez plagę przypominającą zombie, Andy Rose (Martin Freeman) pragnie jedynie zapewnić bezpieczeństwo swojej rodzinie, trzymając się wiejskich, bocznych dróg Australii, aby uniknąć infekcji. Po tragicznym ugryzieniu żony, która z kolei zaraża jego, Andy desperacko pragnie znaleźć bezpieczne schronienie dla swojej małej córeczki, Rosie. Mając zaledwie 48 godzin do swojej śmierci, Andy znajduje sojusznika w Thoomi (Simone Landers), aborygeńskiej dziewczynce, która pragnie chronić swojego wściekłego ojca. Jednak w obliczu gróźb ze strony paranoicznych survivalistów i aborygeńskich społeczności polujących na zarażonych, może być już za późno. Cargo , unikatowa wersja apokalipsy zombie, porzuca znane miejskie krajobrazy gatunku na rzecz zapierających dech w piersiach dzikich terenów Australii i oferuje wolniejsze, skupione na postaciach podejście do końca świata.

An idyllic slice-of-life movie with a twist, Call Me Chihiro follows a former sex worker—the eponymous Chihiro, played by Kasumi Arimura—after she moves to a seaside town to work in a bento restaurant. This isn't a tale of a woman on the run or trying to escape her past—Chihiro is refreshingly forthright and unapologetic, and her warmth and openness soon begin to change the lives of her neighbors. Directed by Rikiya Imaizumi, this is an intimate, heartfelt character drama that alternates between moments of aching loneliness and sheer joy, packed with emotional beats that remind viewers of the importance of even the smallest connections.

Daniel Craig reprises his role as detective Benoit Blanc in this brilliant follow-up to 2019's phenomenal whodunnit, Knives Out . Writer-director Rian Johnson crafts a fiendishly sharp new case for “the Last of the Gentlemen Sleuths,” taking Blanc to a Greek island getaway for a reclusive tech billionaire and his collection of friends and hangers-on, where a planned murder mystery weekend takes a deadly turn. While totally accessible for newcomers, fans of the first film will also be rewarded with some deeper character development for Blanc, a role that's shaping up to be as iconic for Craig as 007. As cleverly written and meticulously constructed as its predecessor, and featuring the kind of all-star cast—Edward Norton! Janelle Monáe! Kathryn Hahn! Leslie Odom Jr.! Jessica Henwick! Madelyn Cline! Kate Hudson! Dave Bautista!—that cinema dreams are made of, Glass Onion might be the best thing Netflix has dropped all year.

Florence Pugh dazzles in this not-quite-horror film from Oscar-winning director Sebastián Lelio. Set in 1862, English nurse Lib Wright (Pugh) is sent to Ireland to observe Anna O'Donnell, a girl who claims to have not eaten in four months, subsisting instead on “manna from heaven.” Still grieving the loss of her own child, Lib is torn between investigating the medical impossibility and growing concern for Anna herself. Amid obstacles in the form of Anna's deeply religious family and a local community that distrusts her, Lib's watch descends into a tense, terrifying experience. Based on a book of the same name by Emma Donoghue, The Wonder is a beautiful yet bleakly shot period piece that explores the all-too-mortal horrors that unquestioning religious fervor and family secrets can wreak.

One of India's biggest films of all time, RRR (or Rise, Roar, Revolt ) redefines the notion of cinematic spectacle. Set in 1920, the historical epic follows real-life Indian revolutionaries Alluri Sitrama Raju (Ram Charan) and Komaram Bheem (NT Rama Rao Jr.) but fictionalizes their lives and actions. Although they come from very different walks of life, their similarities draw them together as they face down sadistic governor Scott Buxton (Ray Stevenson) and his cruel wife, Catherine (Alison Doody). No mere period fluff, RRR is a bold, exciting, and often explosive piece of filmmaking that elevates its heroes to near-mythological status. Director SS Rajamouli deploys brilliantly shot action scenes—and an exquisitely choreographed dance number—that grab viewers' attention and refuse to let go. Whether you're a longtime fan of Indian cinema or just looking for an action flick beyond the Hollywood norm, RRR is not to be missed.

An award winner at Cannes in 2019, this tale of burgeoning young love, obsession, and autonomous body parts is every bit as weird as you might expect for a French adult animated film. Director Jérémy Clapin charts the life of Naoufel, a Moroccan immigrant in modern-day France who falls for the distant Gabrielle, and Naoufel's severed hand, which makes its way across the city to try to reconnect. With intersecting timelines and complex discussions about fate, I Lost My Body is often mind-bending yet always captivating, and Clapin employs brilliantly detailed animation and phenomenal color choices throughout. Worth watching in both the original French and the solid English dub featuring Dev Patel and Alia Shawkat, this one dares you to make sense of it all.

Frustrated by the world's collective inaction on existential threats like climate change? Maybe don't watch Don't Look Up , director Adam McKay's satirical black comedy. When two low-level astronomers discover a planet-killing comet on a collision course with Earth, they try to warn the authorities—only to be met with a collective “meh.” Matters only get worse when they attempt to leak the news themselves and have to navigate vapid TV hosts, celebrities looking for a signature cause, and an indifferent public. A bleakly funny indictment of our times, bolstered by a star-studded cast fronted by Leonardo DiCaprio and Jennifer Lawrence, Don't Look Up is, somewhat depressingly, one of the best portraits of humanity since Idiocracy .