Is Donkey Kong: Bananza een verborgen eerbetoon aan One Piece?

Toen ik Donkey Kong: Bananza voor het eerst begon te spelen, greep de ervaring me niet meteen. Alles veranderde toen ik een paar mysterieuze stenen blokken zag met een onbekende tekst erin gegraveerd. Ze kwamen me heel bekend voor. Toen werd het me duidelijk: ze leken precies op de fonetogliefen die Nico Robin bestudeert in One Piece .

Dat was het keerpunt. Alsof Nintendo in elke hoek van het spel verwijzingen naar Oda had verstopt.

Er zijn momenten waarop Donkey woest op zijn borst slaat en een staat van maximale kracht bereikt: zijn armen zwellen op, worden rood en hij blaast stoom uit. Zijn blik verandert, de schaduwen in zijn ogen worden intenser. Is dat niet Luffy's Gear 4? En het ritme van zijn borstkloppen? Dat ruikt naar Gear 5.

Elke klap tegen de muur brengt me terug naar Skypiea, wanneer Luffy zijn onvoorspelbaarheid tegen Enel inzet. De parallellen zijn visueel, verhalend en zelfs emotioneel.

Het spel speelt zich af in een ondergrondse wereld die is verdeeld in zones met compleet verschillende klimaten, vijanden en stijlen, net als de eilanden van de Grand Line.

Elke nieuwe laag presenteert een ander conflict: grondstoffenwinning, lokale tirannieën, invasieve technologie. Problemen die vergelijkbaar zijn met die welke Oda in elke verhaallijn aankaart. Het doel? Een verborgen schat die wensen vervult. Klinkt dat bekend in de oren, net als Laugh Tale?

Zowel One Piece als Donkey Kong: Bananza delen een toewijding aan muziek. In de manga heeft vrijheid een geluid. In de game klopt dat geluid in Donkeys borst.

Het ritme, de percussie, de tribale klanken van het spel roepen de essentie van vrijheid op die Luffy nastreeft. Pauline danst, Donkey zingt, het spel klopt alsof het een hart heeft.

Nintendo heeft nog niets bevestigd. Maar de verwijzingen zijn talrijk en te accuraat om toevallig te zijn. Als One Piece -speler en -fan ben ik dolblij met deze details.

Het is niet zomaar een avonturenspel; het is een ervaring die lijkt te zeggen: "Wij weten wat jij leuk vindt, en wij vinden dat ook leuk." Een onuitgesproken, maar duidelijke ode.