Tussen hart en algoritmen: leraar in het AI-tijdperk

Ik ben al meer dan 20 jaar docent in het hoger onderwijs. En net als zoveel vrouwen die gepassioneerd zijn over wat ze doen, beleef ik elk semester met een mix van verwachting en enthousiasme. Lesgeven is voor mij meer dan alleen kennis overdragen: het is begeleiden, begeleiden en geloven. Het is bijna een moederrol: ik ben blij met de prestaties van mijn studenten, ik ben blij met hun successen en ik maak me zorgen als ze de weg kwijtraken.

In de afgelopen twintig jaar heb ik verschillende generaties voorbij zien komen. De generatie na de crisis was voorzichtig en niet veeleisend en kende een periode van terughoudendheid. Toen kwamen de studenten die tijdens de pandemie waren opgegroeid. Zij waren dankbaar voor ieder moment van persoonlijk sociaal contact, veerkrachtig en hadden behoefte aan menselijk contact. En nu ben ik hier, om les te geven aan de zogenaamde generatie van kunstmatige intelligentie. Een generatie die hypergeconnecteerd is, met een schat aan hulpmiddelen tot haar beschikking en onbeperkte toegang tot informatie. Maar die vaak hulp nodig heeft om die informatie om te zetten in kennis.

Als ze goed zijn, zijn ze uitstekend: dynamisch, creatief, ondernemend. Ze houden ervan om te experimenteren, suggesties te doen en te creëren. Maar er zijn ook mensen die versteld staan ​​van hoe makkelijk het is. Die AI gebruiken als een snelle manier, en niet als hulpmiddel. En daar komt mijn rol om de hoek kijken: mensen leren nadenken. Het onderscheid tussen ondersteuning en vervanging. AI zien als een bondgenoot, niet als een kruk.

In het hoger onderwijs kan AI een toegevoegde waarde zijn. Hiermee krijgt u snel toegang tot gegevens, kunt u ideeën ordenen en het onderwijs personaliseren. In mijn lessen moedig ik het verantwoord gebruiken ervan aan: om projecten te ondersteunen, hypothesen te testen en het denken te structureren. Maar altijd vanuit het uitgangspunt dat creativiteit, ethiek en kritische visie bij de studenten horen.

Als vrouw is het heel betekenisvol om op een plek te zijn waar je gevormd, begeleid en bekrachtigd wordt. Want lesgeven gaat niet alleen over het overdragen van inhoud. Het gaat ook over het openen van horizonten, het aanreiken van hulpmiddelen en het bouwen van bruggen. En met elke student die meer zelfvertrouwen krijgt en met elke student die zijn of haar stem vindt, heb ik het gevoel dat ik bijdraag aan een bewustere, beter voorbereide en eerlijkere toekomst.

De jongeren van vandaag zijn snel, jazeker, maar ze zijn ook gevoelig, attent en gretig om het verschil te maken. Ze hebben behoefte aan uitdaging, begeleiding en vooral aan iemand die in hen gelooft.

Het is mijn taak om ze te laten zien dat kennis niet alleen in boeken zit, maar ook in nieuwsgierigheid, in luisteren en in delen. En die technologie, hoe geavanceerd ook, zal nooit de schoonheid van een moment van echte kennis kunnen vervangen. Die twinkeling in hun ogen als ze voor het eerst iets zien. Er werd in de klas gelachen. De moed om een ​​nieuw idee te presenteren.

Eigenlijk komt het leraarschap hierop neer: voortdurende toewijding, een emotionele investering, een koppig geloof in anderen. Het is een veeleisend, uitputtend, maar oneindig lonend beroep.

Ik heb veel hoop voor deze generatie. Een hoop die niet naïef is, maar wel geïnformeerd. Die de uitdagingen erkent, maar er ook kansen in ziet. Ik geloof dat als ze de hulpmiddelen die ze hebben goed weten te gebruiken, als ze worden aangemoedigd om na te denken in plaats van alleen maar te reproduceren, als ze worden uitgedaagd met eisen en worden ondersteund met empathie, ze dan een briljante generatie kunnen zijn.

De toekomst wordt nu gebouwd, in de klaslokalen, op schermen, in de gesprekken die we voeren, in de werkstukken die we nakijken, in de dromen die we helpen vormgeven. En het is een voorrecht om daar deel van uit te mogen maken. Met hart, met vraag en met de zekerheid dat onderwijs, tussen algoritmes en genegenheid, een van de grootste transformatieprocessen ter wereld blijft.